پیش بینی شادکامی بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده و تاب آوری در دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان بندر لنگه

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی شادکامی بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده و تاب آوری دانش آموزان می باشد. این پژوهش از نوع کاربردی و برای اجرای آن از روش توصیفی از نوع همبستگی استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه شهرستان بندر لنگه بودند که در سال تحصیلی92-91 مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل 322 دانش آموز (168 دختر و 154 پسر) مقطع متوسطه بودند که به روش تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده اند. ابزارهای بکار گرفته شده در این پژوهش شامل پرسشنامه شادکامی آکسفورد (1989)، پرسشنامه تجدیدنظر شده ی الگوهای ارتباطی خانواده کوئرنر و فیتزپاتریک (2002) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) می باشد که همگی از روایی و پایایی بالایی برخوردار بوده اند. به منظور بررسی سوالات پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان و t گروه های مستقل استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل اطلاعات نشان داد که بین ابعاد الگوهای ارتباطی خانواده (گفت و شنود و همنوایی) و تاب آوری با شادکامی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بعد گفت و شنود و تاب آوری دارای قدرت پیش بینی مثبت و معناداری برای شادکامی هستند اما همنوایی قدرت پیش بینی معناداری را برای شادکامی نشان نداد.